Biografías

Nebrija, Elio Antonio de. Conocido también por Lebrija y por Martínez de Jarava. Gramático español, descendiente de judíos conversos. Nació en Lebrija (Sevilla – Andalucía / España) en 1444 y fallecido en 1522. En latín Aelius Antonius Nebrissensis. Cronista real de los Reyes Católicos. Residió diez años en Italia y a su regreso en 1473, Fue profesor de elocuencia latina en las Universidades españolas de Salamanca y Alcalá, y también anteriormente en la Sevilla. Es considerado como uno de los primeros humanistas españoles de los siglos XV y XVI; dominaba el hebreo, y su pericia en latinidad ha sido, después de su época, muy difícilmente superada. Su famosa y popular Gramática latina hace seis siglos sirva para formar verdaderos latinistas, y en punto a casticidad y fundamentos filológicos, su Gramática castellana es fuente de consulta todavía muy apreciada de los verdaderos eruditos. Colaboró en la Biblia Políglota de Jiménez de Cisneros, de quien había su profesor y Fue el primero que midió en España un grado del meridiano terrestre hacia fines del siglo XV. Se le deben entre otras obras: Institutiones gramaticae (1481), Juris civiles lexicon (1486), Dictionnarum latinum hispanum et hispanum-latinum (1492), Gramática de la lengua castellana (1492), De rebus in Hispania gestis (1545), Repetitiones, De vi et potestate litterarum, De corruptis litterarum vocibus, De accentu latino, De peregrinarum dictionum accentu, De falta pronunciatione, Barbarismus Donati cum expositione, De punctis quibus oratione clausulae distinguuntur, Lexicon sive parvum Vocavularim, Introducciones latinas, contrapuesto el romance al latín (1495); Elegancias romanzadas (1500), De mensuris, De ponderibus, De Numeris, De asse, Artis Rhetorices compendiosa coaptatio ex Aristotele, Cicerone et Quintiliano (Madrid, 1529); Exphrastes in Virgilio opera ad modum familiares (Madrid, 1516); Auli Persii Flacci cum interpretatione (Madrid, 1517); Coelii Sedulii Paschale, opus cum paraphrasi (151); Aurelii Prudentii Climentis libelli cum commento (1512); In aratorem Paraphrasi (1515); Dicia philosaphorum latinis carminibus reddita (1513); Libri minore de novo correcti (1522); Aurea himnorum expositio (1526); Apología earum rerurm quae illi objiciunter (1535), y Publii Terentii Aphri Comoedíae recognitae (1523). Se le cree además autor de un tratado de cosmografía y de un libro que ofreció publicar y no lo hizo, titulado De ratione Calendarii.
Fuente:
Martes, 23 de abril de 2024 -

Sefardies.es

Un proyecto del
Centro de Documentación
y Estudios Moisés de León

TODOS LOS DERECHOS RESERVADOS